دارم می میرم ٬ یه کاری بکنید!
اومد پیشم حالش خیلی عجیب بود.
فهمیدم با بقیه فرق میکنه.
گفت : حاج آقا یه سوالی دارم که جوابش برام خیلی مهمه .
گفتم : چشم اگر جوابشو بدونم خوشحال میشم بتونم کمکتون کنم.
گفت: من رفتنی ام.
گفتم : یعنی چی ؟
گفت : دارم میمیرم.
گفتم : دکتر دیگه ای؟ خارج از کشور؟
گفت : نه همه اتفاق نظر دارن٬ گفتن خارج هم نمیشه کاری کرد.
گفتم : خدا کریمه ان شاالله که بهت سلامتی میده.
با تعجب نگاه کرد و گفت : اگه من بمیرم ٬ خدا کریم نیست؟
فهمیدم آدم فهمیده ایه.
گفتم : راست میگی. حالا سوالت چیه؟
گفت : من از وقتی فهمیدم دارم می میرم٬ خیلی ناراحت شدم از خونه بیرون نیومدم کارم شده بود غصه خوردن. تا اینکه یه روز به خودم گفتم تا کی منتظر مرگ باشم ؟ خلاصه یه روز صبح از خونه زدم بیرون مثل همه شروع به کار کردم اما با مردم فرق داشتم٬ چون من قرار بود برم و انگار این حال منو کسی نداشت.
خیلی مهربون شدم .
دیگه رفتارهای غلط مردم خیلی اذیتم نمیکرد. با خودم میگفتم بذار دلشون خوش باشه که سر من کلاه گذاشتن. آخه من رفتنی ام و اونا انگار نه !
سرتون رو درد نیارم٬ من کار میکردم اما حرص نداشتم. و بین مردم بودم اما بهشون ظلم نمیکردم و دوستشون داشتم.
ماشین عروس که میدیدم٬ از ته دل شاد میشدم و دعا میکردم.
گدا که میدیدم از ته دل غصه میخوردم و بدون اینکه حساب کتاب کنم٬ کمک میکردم.
مثل پیرمردها برای همه جوانه آرزوی خوشبختی میکردم.
الغرض اینکه٬ این ماجرا منو آدم خوبی کرد و ناز و خوردنی شدم!
حالا سوالم اینه که من بخاطر مرگ خوب شدم٬ آیا خدا این خوب شدن رو قبول میکنه؟
گفتم: بله٬ اونجور که یاد گرفتم و به نطرم میرسه٬ آدمها تا دم رفتن٬ خوب شدنشان واسه خدا عزیزه.
آرام آرام خدافظی کرد و تشکر. داشت میرفت٬ گفتم : راستی نگفتی چقد وقت داری؟
گفت : معلوم نیست. بین یک روز تا چند هزار روز !
یک چرتکه انداختم دیدم منم تقریبا همین قدرها وقت دارم. با تعجب گفتم : مگه بیماریت چیه؟!
گفت : بیمار نیستم !
هم کفرم داشت درمیومد و هم از تعجب داشتم شاخ دار میشدم . گفتم : پس چی؟؟
گفت : فهمیدم مردنی ام٬ رفتم دکتر گفتم میتونید کاری کنید که نمیرم؟ گفتند نه. گفتم خارج چی؟ و باز گفتند نه . خلاصه حاجی ما رفتنی هستیم٬ کی اش فرقی داره مگه؟
باز خندید و رفت و دل منو با خودش برد....
شهادت مولای متقیان تسلیت باد.
